Бір құрсақтан шыққан туыс бірін-бірі танымай,
Шолақ тонмен шолтаңдайды шайлық сүтке жарымай.
Бөктергінің жемі болып, бозторғайым, жаным-ай,
Шілдей тозып шырқырады-ау шашылған ел тарыдай.
Шыр еткелі туған жердің рахатын көрмедім,
Жамбасымды ойып түсті отқа күйген жөргегім.
Қатал тағдыр, тәлкек қылар мен болдым ба ермегің,
Төгіп-шашқан мол бақыттың бір тамшысын бермедің.
Ергенменен есіркемес ит қорлықтың ырқына,
Ішімдегі ыстық жалын тепті шалқып сыртыма.
Тым болмаса мінәжат қып ата-баба жұртына,
Тұл жүрегім, зар еңіре, сай-сүйегім, сырқыра!
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ