Тағы да тербет мені, бесік-күндер,
Елеңдеп күтудемін–
Кешіктіңдер.
Сендерден дәмеленіп жүргенімде,
Кеткенін көрдіңдер ме көшіп кімдер?
Сағынып сарғайғанда жалғыз-жарым,
Оралып соқпадыңдар, балғындарым.
Көз жетті,
Маған мойын бұрмайсыңдар,
Тек қана көкіректе қалды ырғағың.
Сөйлесем көрген жерім жоқ қысылып,
Ащы да тәтті тілден кетті шығып.
Одан да самұрық құсап аңыздағы,
Жөн бе еді әкетсеңдер көкке ұшырып.
Қаперсіз қалқып жүрсем кеңістікте,
Ойыма кірмей ұрыс-керіс–түк те.
Жұлдыздай жайбарақат аға берсем,
Өрі жоқ, еңісі жоқ–тегістікте.
Сырлас боп, бесік-күндер,сеністік пе?
Қалжыңдап қолым создым кеңістікке.
Не жетсін жерімдегі жалғыз сәтке,
Сенбеңдер қиялыма, келістік пе?!.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ