Қарап тұр ем бір күні белге шығып,
Қаңбақтарды барады жел көшіріп.
Жел айдаған қаңбақтай кім көшпейді,
Әурелесе аз күнгі пендешілік.
Мына желдің сұсты еді сұрқы қандай?
Жағаңнан ап табанда жұлқылардай.
Аспан астын жел керіп бара жатыр,
Сәлден кейін дар етіп жыртылардай.
Сілкілейді тоғайдың шаңын қағып,
Бұғып отыр құс біткен жанын бағып.
Құйын билеп үстінде қара жолдың,
Желкілдейді бурадай сан ырғалып.
Екіленіп, еліріп барады үдеп,
Шығакелді бір сәтте дала жүдеп.
Міз бақпайды меңіреу жартас қана,
Бетке соққан дауылдан хабары жоқ.
Үйіреді бұлттарды орамалдай,
Зытты бәрі артына орала алмай.
Алабұртқан аспаның айығар ма,
Анда-санда осылай борап алмай.
НЕСІПБЕК АЙТҰЛЫ