Адамның еске түссе есіл күні,
Есіне түседі екен бесік жыры.
Жадымнан оқта-текте шығып кетсе,
Анашым, айналайын, кешір мұны.
Қоңыр тау, Қоңыр өзен сарылдаған.
Келеді алыстан сол сарын маған.
Өз үнім естілгендей өзіме анық,
Бір кезде бесігімде шарылдаған.
Бесігім, қасиеттім, кешір мені!
Өмірдің заңы ғой бұл көшірмелі.
Қайтар ем құндағыма мүмкін болса,
Көкжиек жеткізбейді-ау көсілмелі.
Дүниеде саған нені теңгеремін,
Қалды ғой сәбилігім сенде менің.
Естілші тағы да бір, бесік жырым,
Қысып тұр қаталатып шөл дегенің.
Бесік жыр–аппақ сүтім, жарықтығым,
Сен едің жарық жұлдыз, жарық күнім.
Жетсеңші, омырауыңнан иіскейін,
Қабатын қалың түннің жарып бүгін.
Айналып аспандағы күміс айға,
Сәулесін түсіргенде үміт-айна,
Тұрушы ең қараша үйді күңірентіп,
Байғұздың сұңқылдаса үні сайда.
Тыңдатып тау күбірін,
Мал дүбірін,
Өзен-су, жартастардың жаңғырығын,
Қасықтай көкірегіме құятынсың,
Әкеліп табиғаттың барлық үнін.
Қағып ап бір қымбатты
Мұңлы ырғақты,
Құйтымдай қоңырау
жүрек күмбір қақты.
Үзіліп кете ме деп үрейленем,
Кенеттен қағып қалсам бір күн қатты…
Көп жылдар құлағыма шалынбаған,
Сусап тұр балдай тәтті сарынға жан.
Самал жел,
Жалынамын, жеткізіп бер,
Анамның әлдилеген әнін маған?!
Несіпбек Айтұлы