Фариза! Фариза жан… Фариза қыз,
Әкеңдей ақындардың бәрі жалғыз.
Болғанмен ақындардың бәрі жалғыз,
Әйтеуір, құрып кетпей әлі бармыз.
Ел түгіл, желге айтатын жетеді мұң,
Күрсініп келеді күн, кетеді күн.
Нағашың – Мұқағали, әкең – Серік,
Жүрегі шұрық тесік екеуінің.
Жүрегім жерден бұрын танып көкті,
Бұлқынып туа ойран салып кепті.
Дүние – дүние емес, – көз жасы екен,
Бетіне ақ парақтың тамып кетті.
Фариза, желегі де, терегі де,
Қазақтың кім бойлаған тереңіне.
Нағашың – Мұқағали, әкең – Серік,
Өлеңнің енді саған керегі не?!
Көңілді жұбатқанмен шарап ішіп,
Әкеңнің әлі өртеніп барады іші.
Айналып басымызда тұрып алды
Арбаған аярлықтың ала құсы.
Өзеуреп күннен-күнге өсетұғын,
Өртімнің кезі жоқ па өшетұғын.
…Көрінген күл көмештің өсегі боп
Күн келер бұл жалғаннан көшетұғын.
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК