ҺАУА:
Маған – өңім:
Самал желпіп денені,
Мұрыныма гүлдің иісі келеді.
Ілесіп-ақ кетсем деймін құстармен!
(ойланып)
Сені тастап қайда барам ұшқанмен?
О, Дүние!
Ғажап едің не деген,
Көрген сайын рахатқа кенелем!
Сенің тылсым құпияңды мен – ашқан:
Ауа!
Су!
От!
Жер!
Аспан!
Біз айтпаған асқақ лебіз мол әлі,
Уа, Адам!
Жер – Ананың қонағы…
АДАМ:
Уа, Һауа!
Ұста еңсеңді жоғары!
«Ана» деген сөз түсті ғой аузыңа,
Сенің тілің – Ана Тілі… болады!
ҺАУА:
Отқа – зәру,
Ауа,
Суға қаталап
Ұжмақтағы айтқан сөзім –
Махаббат!
Осы сөзім өлі өңірге өң берер,
Ол тұрғанда бола қоймас жоқшылық,
Осы өңірде бізден бөтен пенделер
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК