Әлде, ұжмақтан көңілдерің қалды ма,
Әзәзілге өкпең жоқ па, ал, мына?
Мен жоқ кезде «Жан алам!» деп өңмеңдеп,
Әзірейіл алқымыңнан алды ма?
Артың даңғыл болғанымен,
Алдың – жар,
Ия, білем, шаршадыңдар, талдыңдар.
Жанарыңда жарқылдап тұр жасын От!
Менсіз… оны қайдан тауып алдыңдар?!
ҺАУА:
Саған оның түсініксіз не екені…
АДАМ:
Қоймадың ғой!
Ол – Махаббат оты еді.
ҺАУА:
Адам!
Ұлы құпияны неге айттың?!
Енді біздің түбімізге жетеді?!!
АЛЛАНЫҢ ДАУЫСЫНА САЛЫП:
Ол – не сонда?!
ӘЗӘЗІЛДІҢ ДАУЫСЫ:
Сол – фәниді дауалар!
Басымызды, міне, осы жау алар:
Бірін-бірі сүйіп Жарық дүниеге
Қаптайды енді Адамдар мен Һауалар!
Қарайды олар тамам затқа тамсанып,
Ұрпақтары –
Ұрпақтарын қарсы алып –
Дұға менен құлшылығын тәрк қып,
Бүкіл дүние тұрады енді ән салып!
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК