Міне – Жерің!
Қасыңда тұр қай тәңір?!
Дүниенің шуағына бай – көңіл!
Сенің осы ой-пиғылың үрейлі
Ұрпағыңнан аулақ болғай, әйтеуір!
Көнемін де, қайтем басқа салғанға,
Қай тілегім қабыл болған жалғанда.
Бір-біріне ғашық болса бізге ұқсап,
Адамзатты басына алмас Аллаң да!
Қайтем енді құлқы кенет тарылса,
Құдайлардың құрсауына бағынса,
Миқайлдей бірі тәртіп орнатып,
Біреуі оған қол қусырып бағынса;
Бір-біріне күрт бұзылып реңі,
Бір-бірінен бөлек болып тілеуі, –
Жаһаннамға «Жан алам!» – деп зіркілдеп,
Әзірейіл боп шыға келсе біреуі;
Бір-біріне жау көргендей атылса,
Біреулері Әзәзілмен шатылса, –
Біреулері бір уыс қып аспанды
Исрафилше Ақырзаман шақырса…
АДАМ:
Қараң қалып һарам дүние қағынар,
Жан-жағынан жаналғышы жамырап,
Соры – көшер,
Жұрт орнында –
Бағы ғап…
ҺАУА:
Лағнатқа –
Лағнат!!!
(Найзағай жарқылдайды)
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК