Айтатыны – өсек-аяң, өтірік!
Бойын қайтем?
Ойы – қатын секілді!
Неткен күйкі, неткен отсыз жанары,
Түр-тұлғасы кішірейіп барады,
Өткен – өтті, уақыт тезге салады,
Көңілімізде біздің күдік бар әлі:
Ол келгенде неге біздің жігіттер,
Абдырап қап, аяғына қарады?!
Мамонттардай маң-маң кезген даланы,
Жер бетінен еркек құрып барады…
* * *
Дүниеге егіз кеп, –
Біз өмірге сүңгіп кеттік теңіз деп.
Он үш жаста ғашық болған бір қыз бар,
Қой соңында ән салып жүр мені іздеп.
Он үшімде көңіл – күпті, ой – алаң,
Омырауымды көз жасымен бояған –
Қой соңында жүрген сол бір әйелдің,
Дауысынан күнде шошып оянам.
Ой – алаң.
Он үштегі махаббаттың әлегі,
Әлі – сұмдық… осы өлеңім – дәлелі:
Гректердің құдайының әйелінен де әдемі –
Ақтоғайдың қойшысының әйелі!
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК