Айтматов «Боранында» жүр олар.
Тоқсан жолдың торабында жүр олар!
Өздері – аман. Өзгелер жоқ – куәлар!
Қалада да, далада да жүр олар.
О, сұмдық-ай, қайта құру қақында
Қалай-қалай қақсайды-ей, мыналар?!
Әзәзілдің әлегі енді жетті, Аға!
Кеудем толы кек-нала ғой, кек-нала!
Кеудесінде жүрек те жоқ олардың,
Шырматылған ішек-қарын бар тек қана!
Кел, Музаңа қанат байлап, самғашы!
Көзіңменен көрмей тұрып нанбашы:
Дүниенің бетіндегі Қара Дақ –
Сол сұмдардың салып кеткен Таңбасы!
Жер түкпірін кезіп соның елесі
Төгілетін Қан іздейді келесі…
Боққа толы ішек-қарыннан тұрады –
Ежов пенен Берияның денесі!
Зу-зу етіп төбемізден оқ ұшып,
Қайран жерің қан-майданның қонысы.
Сен жырлаған – Революция, жан аға,
Ішек-қарын мен жүректердің соғысы!
Жылан болып қастық жасар ұяға,
Қыран болып қарамайтын қияға –
Дүниенің күллі күйкі-көмеші
Айналады Анти-Поэзияға!
Өз күнәсін олар қайтып жуады?
Шежіреміз дау мен дамай, шу әлі…
Ауыздарын сүйреңдетіп арам ой
Анти-елден Анти-Сәкен туады!
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК