Адамзатқа түк айтпайтын өлеңі
Ақындардан өткен сорлы жоқ шығар!
Ана тілім айналды да антыма,
Өлең деген бөбекпенен тел өстім.
Халқым барда, антым барда халқыма
Тұрғындарды көзіме ілген емеспін!
Жоқ ерлігім…
Қорқақтыққа күйгенмін,
Өлеңімде менің осы шерлі үнім.
Отыз жаста сүйгеніме үйлендім,
Осы шығар болса егер бір ерлігім.
Кешіре ме сұлулықтың әлемі,
Түсіне ме, шіркін, соның себебін?
Жетісуда жеті-ақ аққу бар еді
Соның бірін ұрлап алған мен едім…
Ұстап алып қама торға сал-дағы.
Бой тасалап қашатұғын пенде емен.
Аты-шулы ақын болмасам-дағы
Аты-шулы Ұрлықшымын мен деген!
О, Жетісу!
Асқақ қара сен елге!
Тас – қамалым, жеңе алмайды сені ешкім.
Алты күйеу батыр болса егер де,
Кенже күйеу – мен де қорқақ емеспін!
Қайнап жатыр қан-тамырым тереңде.
О, Жетісу!
Тәж тақ сұлу өнерден!
Алты күйеу ақын болса егерде,
Мен де ақынмын. Атың шығар өлеңмен!
Жырлай берем Сұлулықты қаталап,
Керек емес көз алдайтын бөзіңіз.
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК