Тұяғы тау мен тасқа ұрынса кеп,
Көгілдір – көкмайсадан құрылса деп –
Шымырлап құйын сезім, шапқылаған
Екеуіміз елжіреген құлыншақ ек.
Екеуіміз құлыншақ ек елжіреген,
Өмірге өле ғашық, өндір өрен.
Аң-таң қап қараушы еді қос құлынға
Аспаны Ақжарықтың мөлдіреген.
Шабайық мөлдірлікке, ал, қуанып,
Шабанның шалқар төсін шалқыма ғып, –
…Бір күні «жөнел» деді Қызыларай
Кигізген ит көйлегін тартып алып.
Айтпады біреу келіп неге қой деп,
Әлі де құлыншақпыз деген ой кеп,
Күрсініп тұр ек, өмір – сайқал әйел.
Шақырды құшағына: «Келе ғой…» деп.
Бір сәтте періштеден пері қылып,
Пәктікке деген балаң семіп үміт,
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК