Шөмішбайлар классикке бергісіз.
«Ал, сіз…
Бала!
Қайдан келген шерлісіз?!»
Кіре мынау – шулатқаны…
Кейіннен
Тағы нені бүлдірері белгісіз!
Шөмішбайды айт – классикке бергісіз!
«Домбырасыз қазақта ақын болмайды!» –
Депті тағы…
Кім естіген ондайды!
Жарасқандар Қадағаңнан сарнатса,
Мынау – сонау Қашағаннан толғайды.
Кезіп Ташкен – Келінтөбе қолатын,
Сұмдық ойға батып келді сол ақын.
Мұқағали ішіп жүрген бұл кезде,
Мағжан да «халық жауы» болатын…
Келген жұрты – Күлтегіннің жұрты еді.
Соңғы тұяқ неден шошып, үркеді.
Түп-тұқиян, зәузатымен қырсаң да
Түбін таппай қоймайды екен түркі елі!
Е, мына жұрт – Қазтуған сайран салған жұрт,
Бабырға еріп, жер түбіне барған жұрт.
Есін жиып алмай қоймас қалған жұрт!
Қайран да қайран Қазтуған сайран салған жұрт.
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК