Жөнелді ағып жұлдызша көгімізден
Айбергеннің аяулы Төлегені.
Қатты тиді тағдырдың тезі бізге.
Өкініштен өртендік өзіміз де.
Алатаудың атақты ақ иығы
Мұқағали түспейді көзімізге!
Қанатымыз қан болып қайырылып,
Сұм ажалдың қалды ма қайыр, үміт?
Қасымдардан, құдай-ау, жасындардан
Қаншама рет қалғанмын айырылып?!
Шашып алған алқамдай, асылдарды –
Қасымдарды іздеймін, жасындарды.
Менің осы тарқамас сағынышым
Мәңгі кезіп жүреді ғасырларды.
Шыр айналып жүрмеспіз осы араны.
Асқақ Муза алдыңнан тосар әлі.
Менің осы тарқамас сағынышым
Қайтсе де бір Қасымға босанады!
Мен ойлаймын өмірді – мұз асу – деп
Ұрпақтардан ұрпаққа ұласу – деп.
Білгендей сол мұңымды, сен ұлыңа
Ат қойыпсың, ағатай, – «Расул»,– деп.
Дидарымыз әжіммен шимайланса,
Арман бар ма аз ғұмыр жырдай болса.
Мен де тастап кетер ем осы өмірді
Енді қайтып Қасымдар тумай қалса!
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК