Жүріп келем. Аярдан алдандым кеп.
Қайтара алмай есемді дал болдым кеп.
«Ақын деген – бала ғой!» – деп кекетті ол.
Сондай кезде кетеді шал болғым кеп!
Жүріп келем. Күллі елге сүйікті емен.
Күйкілерге мен де іштей күліп келем.
Ғашық болып қалдым да Қасымдарға,
Тасырларға қарадым күдікпенен.
Қасымың – кім? Тасыр – кім?! Көріп – таңмын.
Өз сөзімді айтсам деп өліп-талдым.
Өмірімді өлеңге айырбастап
Кейде менің… келеді өліп қалғым!
Тас бас жарды тағдырмен алысқанда.
Зәрем ұшты Топаспен танысқанда.
«Ақын деген – ақымақ!» – дейді мәз боп
Ал, өздері сонда кім? – Данышпан ба?!
Дастарқандай жаныңды салсаң да ашып,
Күледі олар мазақтап, арсаңдасып…
Абайдың да ауылына ат шалдырмай
Ақымақтар жүр екен алшаң басып!
Көктегі еріп мен асау жасындарға,
Сапар шектім шаң басқан ғасырларға.
Қара сөзін көп елдің түсінбедім –
Ғашық болып қалдым да Қасымдарға!
Қасым ақын жоқ. Тірі – жыры бүгін,
Бастан кешкен тағдырдың тығырығын.
Жазмыш менің жазбады маңдайыма
Сезінуді қолының жылылығын…
Қасым кетті. Қалды тек – өр өлеңі.
Өр өлеңі – бесікке бөлегені.
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК