Ашулы патша сөйледі, зілмен сілкініп:
«–Талқанда!» – деді – бәрін де талақ , күл қылып!
Құлайтын кез кеп, қабырғалары жыртылып,
Ақ шаңқан шаһар ішінен үнсіз тұр тынып.
Санады патша саусақпен (құдай сақтасын!);
«Өртеңдер күллі мұнара, шіркеу, қақпасын!»
…Дегенмен, толқып ойланып отыр ол әлі:
«Ақынның үйі ғана аман қалса болады…»
* * *
Қараорманым – Қарқаралы,
Қараорманға қарауға да қазақтың жоқ мұршасы.
Мынау – соның шыршасы.
Қараорманды қанша мәрте қар басты,
Бұтағында заманалар керуені алмасты.
Бүгін соның шыршасына тап берді –
Атом – Албасты!
Қараорманым қап-қара боп түнерді,
Көрдім сонда көзге қораш бір өңді:
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК