Ақтоғайда
Ақын бола алмайтын секілдімін.
Бастығымнан жүргенде тақырып ап,
Ләйлә алыстан әуре етті шақырып-ақ.
– Сен қой-дағы ботаңды боздай бермей,
Шопанды жаз! – дейді әлгі шақырып ап.
Өзім ақын болғанда, өзім өлең,
Алашымның ағысын сезіне өлем
Адам көрдім осындай адамзатқа
Қарай-тұғын ауданның көзіменен!
Көз алдыма сол газет көлеңдеді,
Қайда оның парағы көнергелі
Бірінші бет – күйектен түскен хабар,
Соңғы беті – махаббат өлеңдері.
Шақырып ап ауданға айдаладан,
Қолға қалам ұстатқан қайран ағам,
Адамзат пен ауданды қосатұғын
Сымекең жоқ, қаңғырып қайда барам?!
Аман ба екен сондағы ел өзіме ерен?
Содан Алаш ағынын сезіне өлем.
…Әлі де онда бір пенде адамзатқа
Қарай ма екен ауданның көзіменен?!
Қайда, шіркін, сондағы жас күніміз,
Миллиардтар ағылған тасқынымыз?
Бастық болып алды ма, құдай қолдап,
Бас мақала жазатын бастығымыз?!
Ойран тау мен Шатырша арасының,
Асуында қаншама аласұрдым.
Ғафу ағам ақын деп айтқанменен
Мен аудандық газеттің баласымын.
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК