Ауданда да адам көп дара дара,
Қияли да қиқулар бара-бара.
Ақжарықта жүріп-ақ адамзат деп,
Қақсай берді қайтпас бір қара бала.
Қара бала қай жақтан сыр шертеді?
Тілші екені белгісіз, жыршы екені
– Ақтоғайдың Чилиде несі бар деп
Біреу айтса Сымекең мырс етеді.
Менде де бар бір бастық ақылы қат,
Содан жүрем күн сайын тақырып ап:
– Сен Чилиді қой-дағы айналайын,
Күйекті жаз! – дейді әлгі шақырып ап.
Сымекеңнің онымен болмайды ісі,
Ел оқысын газетті, сол – қайғысы
Есіл-дерті күйек қой дейтін күліп,
Махаббатты қайтеді ондай кісі?!
Тілшілікке мәз болмай мансап қылып,
Музам алып қашады сан саққа ұрып.
Ләйлә аруға ғашық боп жазған жырым,
Бастығымның миына қан шаптырып.
Ашуланды бастығым бара-бара:
– Алды артыңа қарайлап қарама да,
Алматыға кет! – дейді ақын болсаң!
…Абдырайды сол кезде қара бала.
Осы жүріс, құдай-ау, не тірлігім?
Өртеніп-ақ барады бетім бүгін
Алматыға жетпесем
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК