Қараса егер тіп-тіке кім өмірге,
Сол байқайды азалы түр, өңін де.
Жазылмайтын жара боп Хатынь қалды
Тарих деген Әкенің жүрегінде?
Мәңгі шаттық – өлеңнің парқы осында! –
Деп көп әлі езетін малтасын да.
Бухенвальдтай мүгедек баласы бар –
Уақыт деген Ананың арқасында!
Көп көз жасы…
Ол қашан болар ұмыт?
Болар ұмыт!
Көңілге толар үміт:
Өлім жайлы Өлеңнің өзін сонсоң,
Жазу керек Өмірге Ода қылып
Ақсұңқарұлы Серік