Жастықтың тамылжытып салған әні –
Көп болды Шайтанкөлге бармағалы;
Маңында масайрап-ақ жүрміз ғой деп,
Өзіміз-өзімізді алдағалы…
Қайтейін, қайран жүрек қапы қалды,
Бір дауды бітпейтұғын сатып алды:
Абдырап Алматыдан Дәуітәлі кеп,
«Көрсет – деп «Шайтанкөлді!» – жатып алды!
Тауды да елеместен тау екен деп,
Қияда тәнімізді әуе тербеп.
Буынып-түйіндік те тартып кеттік,
Басына Шайтанкөлдің «Тәуекел!» – деп.
Түсеміз бұралаңнан бұралаңға
Көлшіктер көз жауын ап тұрады алда.
Күйіктен күйбең қағам, шатақ-қонақ
«Шайтанкөл – осы ма?!» – деп сұрағанда!
«Жоқ, әлі биікте», – деп бал ашамыз.
Бұл маңда әрбір тастың арасы аңыз.
Шайтанкөл жатқан шыңның етегінде,
Албасты басқандай боп адасамыз!
Мықшыңдап тырмысамыз қайқаң белге,
Ішімде құпиям көп. Айтам ба елге?
Ләйланы Сұлушашқа қосып жырлап,
Нем бар ед, тыныш жүрмей – Шайтанкөлде?
Ақсұңқарұлы Серік