Тұрды үнсіз көк теректің қасында.
Сары алтындай жапырақтар –
Шашында…
Дауыл соқты!
Ағаш біткен сілкінді,
Көзінде оның қорқыныш бар бір түрлі!
Сонымен бір бейіш елін жүру үшін мекендеп,
Мен ойладым бір түйінге бекем кеп:
«Маған да енді өлу керек екен!» – деп.
Сонда ол маған тірі адамдай тіл қатты:
«Өмір сүру керек саған, қымбаттым!
Бізсіз-дағы кете берер зырлап Күн:
Не көрінді саған, өмір түлегі?
Қабыл болу үшін халық тілегі –
Муза және Ақын өмір сүреді!»
Солай деді ол о дүниеден оралып,
Омырауы көз жасына боялып.
Сол дауыстан кеттім мен де оянып!
Жылдар өтті. Найзағайдың күркірі
Жаңғырығып тұрған кезде сілкініп
Мұңды қызбен таныстым мен бір күні.
Сол күні оны көрдім тағы түсімде:
Жүрді жалғыз таныс бақтың ішінде.
Тіл қатты ол. Көзінде мұң бар еді:
«Саған, жаным, басқа ару сай еді.
Ақын деген – мұңды адам. Сондықтан
Шат сезімді болу керек әйелі!»
…Жарым менің осы ма деп іздеген
Таныстым бір көңілділеу қызбенен.
Түсімде оның сондағы айтқан сәлемі:
Ақсұңқарұлы Серік