Ұмтыла басқан Көкбұйра ат
Шіренгенде шыдамай,
Жығылып кетсең – саған серт!
Тигізбесем – маған серт!
Атайын деп Қарасай
Көтеріп оғын алғанда,
Сонда Қази сөйлейді:
– Айналайын, Қареке,
Неғылғаның, ағеке,
Қал десең де қалмадым,
Бағана-ақ тіліңді алмадым,
Артыңда тұрып барладым,
Жау қызық екенін аңдадым.
Менен батыр сен емес,
Сенен де кем мен емес,
Тоқтатпайды сұм жүрек,
Артыңда жүрер ер емес,
Артыңнан келген Қазиға
Кезегіңді бермеген,
Сенің де мұның жол емес.
Қарасай сонда сөйлейді:
Айналайын, Қазижан!
Жас түлеген көрінесің
Менің-дағы көзіме-ай,
Өлмесем сен де жетерсің,
Осындай жаудың кезіне-ай.
Осы жауды шабайын,
Берсейші менің өзіме-ай.
Сонда Қази сөйлейді:
Айналайын Қареке,
Мұрат Мөңкеұлы