Қанат қақса әуеге әнім күнде,
Мұңым шығар қап қойған қиырдағы.
Әлдилесем жырымды жарым түнде,
Жаратқанның осы да бұйырғаны.
Бір тылсым кәусарына шөлдеткенде,
Көздерімнен кәдімгі наза көрдім.
Көктем болып көгеріп
сол көктемде –
Айдай қызға ең алғаш ғазал өрдім.
Түскендей-тін ол Айдың ауызынан,
Киесіндей домбыра шанағының.
Содан гүлдің күй аңқып қауызынан,
Ай жүзінен қоңырқай тамады мұң.
Айнала өлең…
Амал жоқ қайырларға,
Жырдың заты – нұр, бірақ…
тамыры – мұң.
Мұның бәрі аманат шайырларға,
Кірпігінде түзілген Тәңірінің.
Құлақ күйін келтіріп домбырамның,
Бұл сапарға шықтым мен мұң арқалап.
Ғазалмен талай таңды таңға ұрармын,
Аққу-арман жар болса сыңар қанат…
Х. Есеман