Не қылғаның, ағеке?
Қал десең де қалмадым,
Бағана-ақ тіліңді алмадым.
Өгей аға сен бе едің?
Інің де өгей мен бе едім?
Мен сенің бүйтеріңді білмедім.
Бүйтеріңді білгенде,
Үйде жатып неге өлмедім?
Алдымды барлап ұрысып,
Қызығымды көрмедің.
Айналайын Қареке,
Не қылғаның, ағеке?
Бір тілеген тілегін
Ініңнің де бермедің.
– Жемісін таудың терейін,
Ат құйрығын өрейін.
Олай болса, қарағым,
Кезегімді берейін
Айналайын, ат, деді,
Айнымай тұрып тарт, деді.
Қази сонда қозғалды,
Қозы жауырынды қолға алды.
Атайын деп оңдалды.
Сыбанады білегін,
Тоқтатады жүрегін,
Суырып келіп алады,
Атасының бір оғын.
Алаша аттың басы деп,
Қалмақ ердің қасы деп,
Қақ жүректің тұсы деп,
Мұрат Мөңкеұлы