Көңілімнен күрең бұлттар көшті анық,
Менің ақын екенімді еске алып.
Алқынып жыр оқып бердім дүниеге,
Бақытына жеткен жандай кеш қалып.
Жапырағын алдыма әкеп жайған күз,
Мезгіл сырын біле алмай біз қайранбыз.
Саяжайда сықылықтап күледі,
Түнеугүні берген серттен тайған қыз.
Күле берсін… ол бір ессіз көбелек,
Мүмкін осы өлең шығар керемет.
Енді бәлкім жазбау керек ештеңе,
Бірақ, тағы жазып кеттім не керек.
Жыламасын аспаным,
Жырдан өзге өмірімді тастадым.
Ақындарды өлең ғана сатпайды,
Бәрі жалған басқаның.
Өмірімді қосып өрдім ғазалға,
Оны құстар көріп тұрған азанда.
Өлең сенің түсінбедім жаныңды,
Түсіне алсам жазам ба?!.
Х. Есеман