Ұлы ақиқат – адамға ажал Тәңірден,
Ешкім қашып құтылмас ұлы әмірден.
Айдың арғы беті сынды беймәлім,
Бәрімізге орын дайын қабірден.
Басқа әлемде болар ма екен сырласың,
Болар ма екен жаны таза құрдасың.
Қара жердің қабырғасын күйреткен,
Адамзаттың күнәсі көп, мұңдасым.
Бар пенденің жүрегінің шырағы,
Әр күн сайын діріл қағып тұрады.
Адамзат боп әлі жасап келеміз,
Адам Атадан басталған күнәні.
…Сүйегіне рух беріп қауымның
Үні естіліп керней менен дабылдың –
Ақыретте жауап берер кез келсе,
Не айтамын ғұзырына Абылдың.
Қан шеңгелдеп туылғанбыз мына біз,
Сондықтан да таудай биік күнәміз.
Кіндігіміз қаражүрек Қабылдың,
Бұған енді болмасыншы шүбәңіз.
Алла алдында күнәміз көп соншалық,
Сауабымызды білмедім қаншалық…
Тағы ұялмай отырамыз күн сайын,
Аузымызбен жұмақ жаққа жол салып.
Жақсылық пен жамандық жағаласқан,
Күлкі менен күрсініс араласқан –
Түсініксіз өмірдің ішіменен
Қайда кетіп барасың қарамастан?!.
Қайда кеттің қарадай қамықтырып,
Алдым ба әлде жаныңды жабықтырып.
Босаған көңілімді жұлдыздар да –
Жұбатқысы келмейді танып тұрып.
Сен кеткелі жанымнан сыз кетпеген,
Мейлі тағдыр…
Басымнан күзді өткерем.
Көп ішінен таңдаған жалғызым ең,
Топ ішінде жоғалтып іздеп келем.
Ақ бетіңді жұпармен жумадым ба,
Беліңді ақ жібекпен бумадым ба?!.
Шіркін – ай, мұның бәрі болар еді,
Ақын емес, пенде боп туғанымда.
Хамит Есаман