Кеудем темір, бөксем тас,
Атсаң – оғың өтпейді,
Маған әлің жетпейді.
Қарасай сонда сөйлейді,
Сөйлегенде бүй дейді:
– Атаңа нәлет айдын хан,
Мен сендей жапанда тұрып даурықпан.
Алла тағала демесе,
Біздерді алла жебесе,
Сыртыңнан тіліп аларға,
Қара өгіздей даусың зор,
Кеудең темір, бөксең тас,
Тас болса да маған бор,
Қызығымды бүгін көр.
Көрген жерден кер шалып,
Түртті ме сені, бәлем, сор!
Әй, кәуір-ау, әй, кәуір,
Сөзімді тыңда, сен, кәуір!
Мен қас асылдан болармын,
Күркіресем күндей соғармын,
Күлсем жайма шуақ болармын.
Мен буырылша аттан мықтымын,
Бұғалық салсаң, үзермін,
Мен буыршыннан мықтымын,
Мұзға салсаң, мұңайман,
Мен толарсақтан қисықпын
Тезге салсаң, түзелмен,
Мен ашылмас қара тұманмын
Көлденең жатқан қара шұбар жыланмын.
Атым қара туыппын,
Мұрат Мөңкеұлы