Казарма лық тыныштық,
Жатыр ұйықтап солдат достар.
Жоғарғы нар қандай ыстық,
Жан екем бір моншақұмар.
Әм дөңбекшіп, әм күркілдеп,
Арпалысып ұйқылы-ояу…
Тамып-тамып, тамылжып кеп,
Естіледі бір күй қоңырау.
Естіледі бір күй қоңырау,
Әлдилейді жүрегімді…
Мезгіл еді таңға таяу,
Неткен күй бұл, кім не білді?
Неткен күй бұл, жанға тәтті,
Неткен күй бұл, тым мезгілсіз?
Кім жіберді бұл ләззатты?
Жаным-жаным, рақатқа жүз.
Қайда, қайда кеттің күйім,
Таусылдың ба, сарқылдың ба?
Енді қанша дөңбекшиін…
Тыныштал, жаным, тыңда-тыңда:
Болды маған естілгендей
Ұлы Москва дем алысы!
Кетші әрі ұйқы, түнше төнбей!
Япыр-ай, бұл диктор даусы –
Күйі ғой бір қуаныштың!
Саңқ-сұңқ етіп сонау көктен.
Қиқуындай қыран құстың,
Ғажап дауыс шығады өктем.
ҚАСЫМ АМАНЖОЛОВ