Есімде жөнелгенім қанды жолға:
Туған жер қимағандай мені сонда.
Жалтақтап, жалпақ дала, қарай бердің,
Жүгіріп, еріп зорға эшелонға.
Сықылды сынып-құлап аққан жұлдыз,
Мен кеттім қарауытып үнсіз-тілсіз.
Білмедім қош дерімді, күт дерімді, –
Елестеп екі жақтан мыстан мен қыз.
Айнала нұрға шомып бір керемет,
Ашылды жайнап сол кез ғажап сурет.
Болдым мен туып өскен тау, даламды
Көргендей тұңғыш рет, не соңғы рет.
Қасым АМАНЖОЛОВ