Бүгін өлең жазбадым,
Шам жақпадым тағы да.
Сағынышымды қозғадым,
Қараңғы үйде жабыға.
Өмір дейтін – өлең ғой,
Ұйқаспайтын жолдары.
Барлығына көнем ғой,
Бақыт өлген…Сор бәрі.
Мұң аулаймын іңірден,
Мұңсыз өтпей бір түнім.
Жүректегі күбірден,
Айқаспайды кірпігім.
Алыстағы арманды,
Күлдіре алмай жылаттым.
Тұңғыш рет жалғанды,
Жанарымнан құлаттым.
Ұмыттым мен өлеңді,
Құштым әлсіз елесін.
Түсіндірші ал, енді,
Өмір – азап емесін.
Х. Есеман