«Айналайын Қарасай,
Асылың нұрдан жаралған,
Ер Орақтың баласы-ай,
Мені мінбе, Қарасай,
Мені мінсең, Қарасай,
Жау ішінде қаласың,
Неге десең, Қарасай,
Кешегі Орақ кеткен соң
Аузым сүтке тиген жоқ,
Арқам үйге кірген жоқ,
Жалшылар мінді жайдақтап,
Қойшылар мінді ойнақтап,
Мойнымда өкпе, бауыр, жалым жоқ,
Бұра тартар әлім жоқ,
Өзіңдей ерлер мінген жоқ,
Кәдірімді ешкім білген жоқ.
Мен кешегі Орақ барында
Құлын да емдім, тай да емдім,
Құнанымда арда емдім.
Дөненімде үйретті,
Мойнымда арқан сүйретті.
Бес жасыма келгенде
Белін түзеп алсын деп,
Онда да Орақ мінген жоқ,
Алты жасқа келгенде,
Азу тісін жарсын деп,
Онда да Орақ мінген жоқ.
Жеті жасқа келгенде,
Аршынын түзеп алсын деп,
Мүшесін сыртқа салсын деп,
Онда да Орақ мінген жоқ.
Мұрат Мөңкеұлы