Тұлпар мініп, ту алған,
Дұшпанын көріп қуанған,
Алмасын қанға суарған,
Аруақты ерлердің
Абыройын төккен жер.
Керегесін кескен жер,
Кесіп бұршақ еткен жер.
Ердің соңы – Исатай,
Бармағын тістеп өткен жер.
Жеті жұрт көшіп кеткен соң,
Атамыз қазақ баласы
Қонып мекен еткен жер.
Мыңнан-мыңнан жылқы айдап,
Жүзден-жүзден нар байлап,
Дәулеті қалың біткен жер.
Аузы түкті кәуірдің,
Басы шоқты қалмақтың
Қанын судай төккен жер.
Алма мойын аруын
Ерлерім олжа еткен жер.
Күндердің күні болғанда
Таршылықта қалынды
Қайырсыз болған неткен жер?!
Адыра қалғыр, көк Жайық,
Садағын сала байланып,
Астана жұртын айналып,
Ерлерім еңсеп желген жер.
Мұрат Мөңкеұлы