Тымақта шаңқан қылаңдай.
Өлең айтып, ән салу,
Бұ да көңіл көтермек,
Не бар бізде құнарлы-ай?
Мылжыңдаған көп сөзді
Жаратпайды құранда-ай.
Құдайдан жәрдем болмаса,
Біздей қулар шулайды-ай.
Аударса шайтан көңілді,
Не салмайды қиялға!
Жас елуден асқанша,
Алпысқа аяқ басқанша,
Нәпсіні жүрміз тыя алмай.
Қартаймайтын, өлмейтін,
Бар деп қайта естілсе,
Азықтанып, қостанып,
Кетер еді әркім де
Өз алдына жыларға-ай.
Басы жұмыр бұ пенде,
Не салса да көніп жүр,
Балуан, байлық, батырлық,
Үшеуі қолдан келмей жүр.
Сүйген құлға беріп жүр.
Аяғы жоқ, қолы жоқ,
Қияметтің азабын
Дүниеде көріп жүр.
Уақыты біткен жан
Бұйрықты күні өліп жүр.
Жігіттігі өлгеннің
Оты жанбай сөніп жүр.
Жеті қары бөзбенен
Күніне бірін көміп жүр,
Мұрат Мөңкеұлы