Сұңқарды қолға үйретудің алғашқы куәлігі мың жылдық тарихы бар археологиялық қазбалардан табылып отыр. Зерттеушілердің басым бөлігі бұл салттың Азия далалары арқылы таралғандығын айтады. Жаттықтыру тәсілдері мен аң аулау әдістері үздіксіз дамып отырған. Сұңқармен аң аулаудың алғашқы кезеңдерінде бұл құстардың құны алтынға және қымбат тастарға пара-пар болды, сұңқармен жау қолынан тұтқынды сатып алуға, онымен салық төлеуге, билеушілерге сыйлық жасауға, алыс сапарларға құнды дүние ретінде алып шығуға болатын еді. Қазір сұңқарды аңға ас табу үшін емес, оны жүрек тебірентер ғажайып самғауына сүйсіну күш салады. Бір айта кетерлігі, жыртқыш құс, итпен салыстырғанда, аңға өзі үшін түседі. Ол құрбандығын тояттанып жеу үшін аулайды, сондықтан құсбегіліктің, қолға үйрету мен тәрбиелеудің бар мәні – құстың олжасын өзі жемей, иесіне беруге баулуда жатыр. Оны машықтандыру мен баптау – күрделі, мехнатты шаруа, оған қажырлылық пен асқан төзімділік қажет.