Сыйламадың ағаңды,
Жыртқандай болдың жағамды.
Бұл қылығыңды қоймасаң,
Сыйламассың атаңды.
Сыйлайтын болсаң атаңды,
«Қашеке, маған жол бер», – деп,
Неге алмадың батамды?
Бұл қылығыңды қоймасаң,
Сыйламассың анаңды.
Қартайып жасың жеткенде,
Қыларсың дұшпан балаңды.
Иә болмаса, шырағым,
Қашағандай ағаңа
Бұрын-соң көңілің қалды ма?
Иә болмаса, шырағым,
Қашаған – кәрі, сен – жас деп,
Бір жаман ақыл салды ма?
Иә болмаса, шырағым,
Ағаңды жеңіл көрдің бе?
Иә өзіңе сендің бе?
Иә болмаса, шырағым,
Көбелек қуып құтырған
Мәтөктігің жеңді ме?
Тайыз екен ақылың,
Меніменен жарыспа.
Меніменен жарыссаң,
Жыртылып қалар тақымың.
Жыртармын, бала, жағаңды,
Жаңылтармын тобаңды.
Білмей жүрсең, шырағым,
Білдіремін шамаңды.
Тақымыңды жыртармын,
Қашаған Күржіманұлы