Көшпенді елдің тұмандатып даласын,
Іртік қылып ұйып тұрған санасын.
Жауламаққа анталаған
«ӘЛЕМДІКТІҢ» дауасын.
Қайран халқым енді қайдан табасың.
Жалмауыздар жан жағыңнан
жарға қарай жастаса,
Елдігіңе, кеңдігіңе салғаны ғой тас қаша.
Оған қалай көне аласың еркін жүрген есіл ел,
Сенің дала-даналығың, балалығың
даурықпаның дақпыртынан басқаша.
Отырып ап белесте,
Ашық шықпай ерегес пен егеске,
Аға бауыр боламыз деп
арқа қағып отырыста кеңесте,
Көз алдыңда көпке көптік қорлық жасап
көрге тығып бара жатыр емес пе!
БАЙЫТ ҚАБАНҰЛЫ