Жүргенімде Сергейлер
Малай, жалшы балдарын
Жіберген екен ат беріп.
Үзеңгіге салдым аяқты,
Тастадым қолдан таяқты.
Азамат ерлер жақсы екен,
Есітіп сырттан аяпты.
Жетіп барсам сол жерге,
Ақ шатырдың астында,
Әдемі төсек үстінде,
Қымбат мәсі, кебісті
Кербездер отыр келісті.
Құралында жырладым,
Сөзімді айтқан сырладым.
Сонда да бейнет кетпеді,
Тағдырдың малай еткені.
Самарға барып біз тұрдық,
Бір ай сонда қой қырдық.
Бозқырау деген амалда
Жаман ауру тап болып,
Шомытты арба үстінде
Шалқамнан сұлық құладым,
Сағынып елді жыладым.
Мен содан елге жылыстым,
Еңбегімді еткен сыйлады,
Өнерден дәулет жинадым.
Қашаған Күржіманұлы