Анық жүрген аттыға
Алты күндік жер дейді
Құндыздың қара теңізі.
Сол төрт бұлақтың
Аяғы барып құяды.
Бәйтерегі мұрадай,
Қарағай, қайың тал емес,
Шегіршін, жөке тағы емес,
Абзалы асыл шынардай.
Жапырағы жазық айнадай,
Сымбаты сұлу найзадай.
Аш-арық келсе тойынған,
Жемісі болды пайдалы-ай.
Көлеңкесінің күн беті
Алтын шайған бағдардай.
Саясында тұрған адамның
Сусыз мейірі қанғандай.
Байдың қызы Қанбибі,
Тоғыз ай, он күн болғанда,
Мерзімді күні толғанда,
Құпиялап бір күні
Шақырды жақын жеңгесін,
Құрбы-құрдас теңдесін.
Өсек айтар жаманның
Жолатпады өңгесін.
«Әуелде біткен жері, – деп, –
Сонда қалар ма екен тәні, – деп, –
Жеңгелер, маған ерің, – деп, –
Қиналды менің жаным», – деп.
Бәйтеректің қасында,
Нұрбұлақтың басында
Қанбибі сұлу туады.
Қашаған Күржіманұлы