Айтасың ақылыңның аздығынан,
Ажарлы жаңа түскен уағыңда-ай.
Пейілің мұнша неге қуырылған?
Шапқанда жүйрік едім суырылған.
Сыртымнан естіген жұрт әуес еді,
Тұлпардай шығып жүрген дабылымнан,
Жас жігіт қонам десе, қон дер едің,
Көрем де сақалымның буырылынан.
Барады айтқан сөзің жарға жығып,
Итердің өңменімнен қарға жығып.
Біздің елде сіздердей жас келіндер
Сөйлемейтін еді ғой, төмен бұғып.
Оң жақта отырушы еді ісін алып,
Қонаққа тұрушы еді төсек салып.
Қызыл шай қонағына құюшы еді,
Алдына дастарқанын жая салып.
Ал сенде ұят та жоқ, иба да жоқ,
Шамасы, ұялатын иман да жоқ.
Және де әдет те жоқ, ақыл да жоқ,
Өзің жаман болған соң, жақын да жоқ,
Қонақты ренжітпей, сыйла деген
Үйреткен ата-енеңнен нақыл да жоқ.
Келіншек, не айтайын енді саған,
Қонба деп шын айттың ба осы маған?
Шапқанда жүйрік едім тайынбаған,
Менімен қалушы еді қайымдалған.
Бұл Сұпы берер ет пен майын маған,
Жоқ болса, тапсын қайдан шайын маған?!
Қонақтан ығыр болып отырса егер,
Шыға кеп неге айтпайды жайын маған?
Қашаған Күржіманұлы