Жалқы туған бәйшешекті аядым,
Жер жүрегін жібітеді қалай деп.
Күн ернімен сүйіп-сүйіп қоямын,
Самал болып сипаладым талай кеп.
Неге ерте туылғанын сұраймын,
Көктем болса ән салып жүр елесте.
Ал бәйшешек өкінбейтін сыңайлы:
«Оятатын біреу керек емес пе?!».
Ертесіне үсік жүрді, ол семді,
Семді, бірақ сол бір ақсақ пішінмен.
Оянар деп мыңы
бірі өлсе енді,
Мен шыңғырып бара жаттым ішімнен.
ЕРЛАН ЖҮСІП