Ермегі ме – дейтұғын – есі өлең бе?
Жалғыз сауал қойылса пешенемде,
Ту сыртыңнан өзіңді көрсетер ем,
Кездеспей-ақ кеттің-ау көшеден де.
Барлығына дер едім сен кінәлі,
Жүрегіңе байланған жан құмары.
Хан сәлемін алмайтын көңілді
өлең
Қиығына көзіңнің зар қылады.
Сен кінәлі бәріне, жазалысың,
Мақпал түнде ұрланған мазам үшін,
Өзегімнен дірдектеп аңсар жасы,
Сол тамшыдан жаралған ғазал үшін.
Еріні – Ай, көзі – Күн Меңді Ғалам,
Қайтсем сені кеудеме қондыра алам?!
Сен өлгенде – әлемнің өлетінін,
Көрсетер ем,
Жолықпа енді маған!
ЕРЛАН ЖҮНІС