Тыңдашы сәл, нәркес ғұмыр-нәзігім,
Сүю жайлы тағы да айтқым келеді:
Көбелектер күз келгенде,
Жазының
Сезіміне беріктіктен өледі!
Ал, көктемде тіріледі қайтадан,
Қысқы кешке сипатпастан қанатын.
Содан оны махаббат деп айта алам,
Пайғамбарлық жүректерде болатын.
Қара аспанның қар жауса да көзінен,
Тау ерніне мұз қатса да көкпеңбек,
Қар астынан күбірлеуін сезінем,
Шалажансар жапырақтың «көктем»деп.
Мен де содан, нәркес ғұмыр-нәзігім,
Көктемені күтуменен келемін.
Сенің болса, сенің барлық жазығың –
Жапырақтың тілін түсінбегенің.
ЕРЛАН ЖҮНІС