Жалғыз райхан…
Ол да қурап қалғалы,
Өткенімді алмаушы едім есіме.
Сенің мұңлы жанарыңдай сондағы,
Бүгін аспан жылады екен несіне?
Кетем деп ең,
Қал дегенім жоқ тағы,
Менсіз саған жеңіл болар тәрізді.
Ессіз нөсер сонау жүрек жақтағы,
Жаңғыртам деп шайып кетті бар ізді.
Қураған гүл,
Сонғы демі сезілді,
Сол бір демнен әлсіз әуен естілді:
Аяр болсаң өзіңді,
Аямайсың ешкімді!
Сөніп барып, лап ететін өрттей боп,
Суып барып, қайта өзімді жылыттым.
Айығарда бір соғатын дерттей боп,
Ақырғы рет аңсадым да…
Ұмыттым.
ЕРЛАН ЖҮНІС