Әр бақсының бір-бірден сайтаны бар,
Әр жақсының бір-бірден Қодары бар!
Далам, сенің жауырының жырым-жырым,
Жүріп өткен жолы ма бұрынғының,
Ат сүйреген жер ме екен тұлымдыны,
Жат сүйреген жер ме екен бұрымдыны?!
Жер ме әлде Қарабай жылқы айдаған,
Батырып қара өкшесін жырта айдаған,
Баян қыздың қасына қорқау еріп,
Ер Қозының басында бұлт ойнаған?!
Жау ере ме жаныңа, дос ере ме,
Не жазғанын көрерсің пешенеге.
Әулиелерді іздесең – мазарларда,
Ғашықтарды іздесең – кесенеде!
Қарабайлар – жылқысы өткен жерде,
Заманасы басына шөккен жерде.
…Сол далада кездесіп жас жүректер,
Жауқазындар гүлдейді көктемдерде!
Далам менің – далиған жүрек қана,
Жатар бәрін Тәңірден тілеп қана.
Ғашық болса бір ұлы – гүлге оранып,
Жасық болса бір ұлы – жүдеп қана.
Сарыбайдай сарғайып арман қалды,
Қарабайдай қарайып жалған қалды,
Баян-үміт,
Қодар-дерт,
Қозы-мұң-ай,
Сол жүректе жыр болып қалған зарлы!
ЕРЛАН ЖҮНІС