Қала ішінде қалың орман секілді,
Жастығымның әні қалған секілді,
Арманымның таңы қалған секілді,
Бақ бар еді қараусыз:
Қараусыз бақ. Құстар даусы. Қара түн.
Қара түннен айдың нұры таматын.
Қарауылы – сонда келер ғашықтар,
Тұтқыны да сол ғашықтар болатын.
Соқпағы бар сойдақ-сойдақ шөп басқан,
Көсемдердің мүсіндері тот басқан…
Ескі ағаш орындықтар,
Қайыңдар
Көктем сайын дегбірімді ап қашқан…
Түкпірінде өзен жылап ағатын,
Көпірі бар – сынған құстай қанаты.
Орындықта – ойып жазған есімдер,
Әр сезімнің тарихындай қалатын.
Қараусыз бақ…
Табиғаттың өзіндей,
Табиғаттан бой алмаған сезімдей,
Жас сұлудың боялмаған көзіндей,
Менің де әлі аяулы, адал кезімдей…
ЕРЛАН ЖҮНІС