Таңертең тұрсам, таң қалып жатыр екенмін,
тылсым ойларға арбалып жатыр екенмін,
Құлазу атты құрдымға құлап кеткендей,
жылт еткен нұрға қарманып жатыр екенмін.
Сағыныш деген – сағымға сіңген көш екен,
Көңілдің көркем күймесі тағы бос екен,
Жалғыз-ақ сүріп үйренген басым өмірді,
Екеулеп енді сүре алмағаны несі екен?
Бұл үміт деген – екі дүниенің де есі екен,
Үр қызы менен Гүл қызын қалай дос етем?!
Әлемнің жанын сезе алған мынау жүректің,
Әйелдің жанын сезе алмағаны несі екен?!
ЕРЛАН ЖҮНІС