Мына ауыл қай ауыл, ақырғы ауыл,
Жолбелгінің қарашы оқылмауын.
Құс қанаты талғандай шалғай түздің,
Құс қанаты күйгендей лапылдауын!
Сары дала сыйдиған, еті қашқан,
Жарлы төбе, жесір қыр, жетім аспан,
Жатқан жері бабамның демесе жұрт,
Тұрмайтыны баланың екібастан!
Көлшігі бар аядай, бір-ақ ұрттам,
Бүк түсіпті сол тұсқа бұралып тау.
Маған қарап қария кемсеңдейді,
Қалаға кеткен ұлға шырамытты-ау…
«Осы маңда ел жатқан» деді маған,
Деді маған ел жақтан коңыр адам.
Өзі өмірден ештеңе сұрамапты,
Сұрамапты ештеңе өмір одан.
Аласы да жоқ екен, бересі де,
Алданбапты дүниенің елесіне.
Қалатынын ұқпадым үнсіз неге,
Алатынын білмедім нені есіне!?
ЕРЛАН ЖҮНІС