Ақ қар,
саған назымдай бұл бір өлең,
мұңайғанын білдің бе құрбы неден?!
Мен жүрек ем ол үшін – жастық гүлі,
сен көбелек едің ғой үлбіреген.
Анау таудың етегі мекені еді,
сол мекенге бармасақ нетер еді!
Жапалақтап сен жауып, мен жыр оқып…
жарығым-ай енді кеп жөтеледі.
Ғасыр кешіп жүргенде біз ғадетпен:
аяз – жаздың самалы, мұз да көктем!
Мен өлеңмен ауыртып, сен суықпен,
екеуміздің әліміз қызға жеткен!
ЕРЛАН ЖҮСІП