Адасып кетіп, жадымнан бір сәт жаңылып,
Таулар мен көлдер, жолдарда ұзақ сабылып,
Алдына сенің үйіңнің барып тұрсам ғой,
Өзіме таныс терезелерді тағы ұрып.
Есімнен танып, айрылып бір сәт еріктен,
Шалдығып, тоңып, жолсоқты болып
деміккен,
күйімде бір сәт қателесумен тұрсам ғой,
Өзіме таныс нөмірді тағы теріп мен.
Өткеннің мұңын өшіре алатын болса адам,
Екеуміз жайлы ең нұрлы сәттер қалса одан,
шіркін-ай, шіркін, ақылдан танып бір күні,
Жаңылып кетіп «жаным!» деп қалсам
мен саған!..
ЕРЛАН ЖҮНІС