Қисық аяқ, қыли көз, Ей, бүгінгі, ұғымым,
Бұл не деген құбылу, бұл не деген құбылу?!
Өмір – неге – өзгенің қабағының астында,
Жалт қарауға бата алмай жанұшыра жүгіру!?
Қас түбінен құлақтың піл түшкіріп қалғандай,
Әлем қойған сұрақтың өзегінде толғанбай.
Мезгілінде мен неге шыға алмаймын
құрсақтан,
Қанатыммен қалайша жер сабадым
қорланбай?!
Әлеуметтік ғаріптік түсінігін кім ұғар,
Отанилық обалдың өзегімде мұңы бар!
Соғыс көрген даланың доланасы қышқылтым,
Соққы жеген баланың тым ащылау тілі бар!
Қайда менің биігім, қайда менің түбірім,
Жүгіремін – сүріну, қайта тұрам – жығылу.
Сексеуілден сүйегі, жусан сөлі – қаны бар,
Мен де мына ғасырдың ессіздеу бір қылығы.
Ерлан ЖҮНІС